Rozdział 10

Uśmiechnęłam się – No wiesz, tak po przyjacielsku.
• No dobrze, ale pod warunkiem, że ja zapłacę. - odparłam.
• Zastanowię się – powiedział z uśmiechem.
• To nie. - odwróciłam się i zaczęłam iść przed siebie
• Candice, czekaj. - nie reagowałam – dobrze wygrałaś, ty zapłacisz. - czyżby mu zależało? Odwróciłam się do niego z uśmiechem, Karim odwiózł mnie pod hotel.
• Dziękuje – powiedziałam odpinając pasy.
• To była przyjemność spędzić czas z tobą – zwrócił głowę w moją stronę,
• To kiedy się widzimy? - zapytałam
• Kiedy masz czas i ochotę. - uśmiechnął się, co odwzajemniłam
• To dam ci znać. Do zobaczenia. - pocałowałam go w policzek i wysiadłam z samochodu.
• Do zobaczenia. - wysiadła z samochodu, złapał się za policzek w który pocałowała go dziewczyna. Uśmiechnął się mimowolnie i odjechał.

W pokoju dziewczyn

• Sam wróciłam. - powiedziałam odwieszając płaszcz, który trzymałam w ręku
• Opowiadaj! Opowiadaj! Opowiadaj! - prowadziła mnie w stronę kanapy
• Daj mi chociaż zdjąć buty. - odpowiedziałam ze śmiechem
• No dobra.. Czekaj! Mam lepszy pomysł! Ty się przebież czy co tam jeszcze chcesz a ja przyniosę nam kakao! - zaproponowała
• No widzisz Sami, nawet tobie zdarza się dobry pomysł.
• Bo ci nie przyniosę! - przytuliłam się do niej
• No wiesz, że żartuje. Dalej tuląc się do przyjaciółki.
• Wiem, zaraz wracam. - powiedziała.
  Po 10 minutach siedziałyśmy na kanapie, popijałyśmy kakao i dyskutowałyśmy o moim spotkaniu z Karimem.
• Zaproponował ci kolejne spotkanie? I co? I co powiedziałaś? - dopytywała się
• Nic nie powiedziałam. Odwróciłam i poszłam. - odpowiedziałam ze stoickim spokojem
• CO?? Oszalałaś? Dzwoń do niego. Albo ja zadzwonię, daj telefon. - zaczęłam się śmiać – z czego się śmiejesz? - zapytała zdziwiona?
• Żartowałam. Spotkamy się, jak będę miała wolne, a Karim nie będzie miał meczu i zgrupowania. Wiesz, dobrze nam się rozmawia. - uśmiechnęłam się na samą myśl o francuzie.
• Ciesze się, że go poznałaś. - przytuliła mnie – Wiesz, muszę ci coś powiedzieć.
• Więc mów. - odłożyłam kubek i obróciłam się tak by usiąść na przeciw Sam.
• Pamiętasz, jak rozmawiałam z Szymonem? - pokiwałam potwierdzająco głową – to nie był jedna rozmowa. Rozmawiamy ze sobą codziennie i tak od słowa do słowa, chcemy się spotkać po powrocie jego z Manchesteru i moim z Lyonu.
• To świetnie! Nawet nie wiesz jak się cieszę! Tylko wiesz jestem, zmęczona położyła bym się. - przeciągnęłam się. Pożegnałam się z przyjaciółką, wzięłam prysznic, przebrałam się i położyłam się, ustawiłam godzinę pobudki na telefonie, włożyłam go pod poduszkę i zaczął dzwonić. Na wyświetlaczu wyświetlił się Karim. Odebrałam.
• Słucham? - zapytałam
• Cześć, mam nadzieję, że cię nie obudziłem.
• Nie, nie obudziłeś, coś się stało? - byłam zdziwiona jego telefonem
• Nic się nie stało. Chciałem się zapytać co robisz w sobotę wieczorem – powiedział - to będzie siódmy luty – dodał
• W sobotę rano pracujemy ale wieczór mam wolny.
• Nie chciałabyś przyjść na mecz z Sam? - zapytał
• Z chęcią, tylko muszę zapytać Sam. Zadzwonię do ciebie jutro, chyba że musisz wiedzieć już teraz.
• Nie, odpowiesz mi jutro. Dobranoc Ryse – uśmiechnęłam się
• Dobranoc – rozłączyłam się.
  Następnego dnia rano, opowiedziałam Sam wczorajszą rozmowę i poprosiłam by poszła ze mną na mecz. Zadzwoniłam do Karima. Ucieszył się, że pojawimy się na meczu.
• Ryse, rozmawiałam z Szymonem, powiedziałam mu że idziemy na mecz. Pytał się czy załatwiłabyś im autografy Karima i Briana. - zaśmiała się
• Im? - zdziwiłam się
• No wiesz Szymon, powiedział Marcelowi i Kornelowi.
• No tak to było do przewidzenia. - zaśmiałyśmy się
• Hej dziewczyny – przywitała się z nami Lisa – z czego się śmiejecie? - opowiedziałyśmy jej zdarzenie i powiedziała, że też się wybiera na mecz, ustaliłyśmy że pojedziemy razem.
• No Candice, teraz musisz poprosić Karima o autografy. - powiedziała Sam kiedy siadałyśmy do kolacji.
• Dlaczego ja? Ciebie Szymon prosił, nie mnie. - spojrzała się na mnie proszącym wzrokiem – No dobra, no. Poproszę, tylko się już na mnie tak nie patrz. - uśmiechnęła się
• Jesteś boska. - puściłam oko do przyjaciółki
• Właśnie, co słychać u chłopaków? - zapytałam
• Wczoraj byli na tym stadionie w Manchesterze, nie pamiętam jak się nazywa.
• Old Trafford.
• No, właśnie tam! Był trening otwarty, pozwiedzali, zrobili zdjęcia, zebrali autografy rozmawiali z Kuszczakiem. - wymieniała, przerwał jej dzwonek mojego telefonu – odbierz.
• Cześć, mógłbym przywieźć wam jutro bilety na mecz? - zapytał
• Pewnie – Sam rysowała coś w powietrzu – ach tak, Karim, wiesz nie wiem czy wypada mi pytać, bo mamy małą sprawę.
• Coś się stało? Jeśli mogę wam jakoś pomóc to mów – chyba się przejął...
• Nie nic takiego się nie stało, tylko mógłbyś podpisać mi trzy zdjęcia czy kartki? - zaśmiał się
• Jej, myślałem że coś się stało.
• Tylko tak z dedykacją, opowiem ci później o co dokładniej chodzi.
• Dobrze, mogą być to koszulki? - zapytał
• Pewnie. Trzy sztuki jak byś mógł. - uśmiechnęłam się, mrugnęłam do Sam
• Nie ma problemu, do jutra. Będę po treningu, ok 15. do zobaczenia. - pożegnaliśmy się
• Zgodził się, jutro przywiezie nam bilety. - powiedziałam i zabrałam się za kolację
• To świetnie, muszę powiedzieć to Szymonowi, z pewnością się ucieszy. - skończyłyśmy jeść, udałyśmy się do pokoju, resztę wieczoru spędziłyśmy na oglądaniu filmu.

 

 

Mały jubileusz:))

Z tej okazji:

Mogę zdradzić, że między tą dwójką jeszcze się wiele wydarzy,
oraz oglądanie "Mody na sukces" może okazać się pomocne:))
szczegóły w swoim czasie !

Dziękuję i pozdrawiam:*