Rozdział 9

 Wyszłam z hotelu. Czekał oparty o czarny samochód. Patrzył w bok, wyraźnie o czymś myślał. Gdy byłam blisko spojrzał w moją stronę, uśmiechnął się.

• Cześć! - powiedzieliśmy jednocześnie. Staliśmy na przeciwko siebie – proszę to dla ciebie – wręczył mi dużego czerwonego lizaka z napisem Lyon, zaśmiałam się na jego widok. Piłkarz z dużym, okrągłym, czerwonym lizakiem. W dwóch słowach: widok rozbrajający. - nie wiedziałem jakie kwiaty lubisz, więc kupiłem, ci lizaka, może to i głupie, ale nie chciałem przyjść, a właściwie przyjechać bez niczego, możesz zrobić z nim co chcesz.
• Hej, to bardzo miłe. Nie przejmuj się, bo ja bardzo lubię lizaki. Dziękuje.
• Nie ma za co, to co jedziemy? - otworzył mi drzwi od strony pasażera. Całą drogę do kawiarni spędziliśmy na rozmowie „o wszystkim i o niczym”. Weszliśmy do przytulnej kawiarni, ściany były pomalowane na jasny kawowy kolor, fotele i stoliki w kolorze ciemnej czekolady, przygaszone lampy nadawały czarującej atmosfery, a świeczki dodawały romantyczności wnętrzu. W powietrzu unosił się zapach świeżo zmielonej kawy, w tle słychać spokojną muzykę i ciche rozmowy ludzi. Oprócz nas były jeszcze dwie pary. Starsze małżeństwo, oboje ok siedemdziesiątki, siedzieli na przeciwko siebie przy kawie, trzymając się za ręce.
  Na sofie siedzieli przyszli rodzice, kobieta w zaawansowanej ciąży i mężczyzna, który głaskał brzuch ukochanej. Karim pomógł mi zdjąć płaszcz i odwiesił go. Zajęliśmy miejsce oddalone od reszty gości.
• Na co masz ochotę – zapytał z uśmiechem.
• Hmm, sama nie wiem. Co polecasz?
• Co polecam? Miałem nadzieję, że ty coś wybierzesz. - zaśmiał się – Napił bym się herbaty, jest zimno na dworze, więc na pewno herbatę. Tylko którą.
• To może ja wybiorę nam herbatę, a ty...
• A ja wybiorę deser. Co ty na to? - tak świetny pomysł. Naszą rozmowę przerwała kelnerka. Młoda, niska brunetka. Uśmiechnęła się do nas i zapytała czy już zdecydowaliśmy się co zamawiamy. Karim dał znać bym zaczęła.
• To może herbata Black Chilli Chocolate? - spojrzałam na Karima z niepewnością, ten tylko się uśmiechnął, spojrzał na kelnerkę
• Do tych herbat dwa serniki z gorącym sosem malinowym. - dodał
• Rozumiem, że sernik i herbata dwa razy? - zapytała zapisując coś w notatniku.
• Tak, tak. - odpowiedział, ciekawe co powie o czarnej herbacie z czekoladą chilli i kakaem. Może się zdziwić, zresztą ja też.
• Jeżeli chodzi o herbatę, to był czysty strzał. - zaśmiałam się
• Jeśli chodzi o sernik, to nie był strzał. Po prostu go lubię. - odpowiedział
• A maliny? - wzruszył tylko ramionami.
• „ Bo masz malinowe usta” - pomyślał. Kelnerka przyniosła zamówienie, z uśmiechem życzyła smacznego po czym się oddaliła. Czas mijał nam na rozmowie.
• Czy mi się wydaje czy ta babcia mi się przygląda? - zapytał w trakcie opowiadania historii z dzieciństwa.
• Dziwisz się, skoro masz sos malinowy na nosie? - odparłam – Też bym się przyglądała
• Aha. I od tamtej chwili wiedziałem, że chcę grać. Czekaj! Co powiedziałaś? - zapytał
• Też bym się przyglądała? - czyli jednak informacja do niego dotarła. Z opóźnieniem ale dotarła. Wyraz twarzy Karima, nie do opisania.
• Nie, wcześniej. Jak zapytałem o tą babcie. - spojrzał w jej stronę, zrobiłam to samo. Nadal patrzyła się w kierunku naszego stolika, lecz tym razem spoglądała to Karima to na mnie.
• Aaa... masz na myśli tan sos malinowy co masz na nosie? - próbowałam być poważna, Karim zdębiał, a ja? Wybuchłam śmiechem. - żartuje, może po prostu chce cię poderwać? Może lubi młodszych? - skończyłam swój sernik i babcia o której rozmawiałyśmy podeszła do stolika.
• Przepraszam, że przeszkadzam ale jest pan bardzo podobny do młodzieńca którego ostatnio widziałam. - spojrzała na mnie – Panienki nie kojarzę. - Karim się do mnie uśmiechnął, co odwzajemniłam. - Nie wiem czy w moim ulubionym serialu, czy gdzieś indziej. - zastanawiała się kobieta.
• A jaki jest pani ulubiony serial? - zapytał. Pewnie ten co mojej babci. Tak, tak pewnie pomyślałyście o „Modzie na sukces”, miałyście racje.
• Chłopcze! Jeszcze się pytasz? Przecież to takie oczywiste. „Moda na sukces”.
• No właśnie Karim. Jak mogłeś o to pytać! Wstyd. - niech się chłopak postresuje.
• Karim? Masz na imię Karim? A nie CJ? - zapytała zdziwiona i zawiedziona jednocześnie.
• Przepraszam kto? - zapytał równie zdziwiony
• No bratanek Ridge'a Forestera. CJ. - cisza. Karim patrzy na mnie, ja na Karima.
• Musiała mnie pani z kimś pomylić. Jestem sportowcem, a nie aktorem. - odparł spokojnie.
• Ale jakby pan był – zaczęła
• Gdyby był tym CJ-em na pewno by się przyznał. - dokończyłam
• no właśnie. A teraz pani wybaczy, ale my się będziemy już zbierać, a ty – wskazał na mnie – nie dyskutuj, bo i tak ci nie pozwolę zapłacić. - już miałam coś powiedzieć, lecz mi przerwał – żadnego ale. - zapłacił, ubraliśmy się i wychodząc z kawiarni pożegnaliśmy się z fanką Ridge-a.
• Nie pytaj, nie oglądam seriali. - spojrzeliśmy na siebie i wybuchnęliśmy śmiechem.
• Przepraszam, za to w kawiarni. - powiedział zatrzymując się, odwróciłam się w jego stronę.
• To nie twoja wina – nad czymś myślał – hej, Karim co jest?
• Wiesz, tak się zastanawiam czy... niechcialabyssiezemnąumówićporazdrugi?
• Karim, możesz powtórzyć? Tylko trochę wolniej.
• Nie chciałabyś się ze mną umówić po raz drugi?

Karim gra obecnie z "9"
i Dziewiątka już za nami:))
Mam nadzieję, że Wam się podoba.

Dziękuje za każdy komentarz:))